Het verstopte geld

Waarin Sipke van der Schaar een fantasievolle opvoeder blijkt, die weinig ontzag had voor de adel.

Rietje vertelt……

Ik zal zo ongeveer 10 jaar geweest zijn.

Wanneer mijn vader Sipke thuis was gingen we vaak in de vooravond een ommetje maken in de omgeving. Mijn oudere zus Minie was er ook meestal bij.

We holden dan door de bossen in de omgeving van ons huis in Velsen aan de Middenduinerweg en mijn vader had dan altijd een schetsboekje bij zich. Soms waren we hem opeens kwijt en dan zat hij op een bankje een mooi doorkijkje te tekenen… later herkende ik dan die schetsjes wel weer in één van de vele schilderijen, waar hij in zijn atelier aan werkte.

Met Minie erbij hoefde je je nooit te vervelen… ze was mijn oudste zus en had altijd veel verhalen en vertelde vaak over de jongens, die naar haar hadden gekeken.

Op een mooie zomeravond in juli waren we onze vader weer eens kwijt…. ’zeker weer ergens aan het schetsen’ dacht ik….. maar deze keer kwam hij na een poosje zelf weer opdagen en zo te zien was er iets aan de hand. Al zwaaiend riep hij al uit de verte: “ik geloof dat ik een grote schat heb gevonden“.. Minie en ik holden naar hem toe.

Hij liet een paar centen zien, die hij had gevonden onder de struiken in de buurt van het bankje waar hij vaak zat. Kom, zei hij… we gaan verder met zoeken….. nou dat wilden wij natuurlijk wel.

We vonden daar rond het bankje veel centen en stuivers en wat verder in de duinen ook nog wel dubbeltjes en kwartjes. Minie wilde het liefst de hele avond doorzoeken. Uiteindelijk hadden we met z’n drieën ongeveer twee gulden gevonden en dat was toen best veel geld.

Thuis moest iedereen het horen en Minie en ik mochten het gevonden geld zelf houden… tenminste als we het in onze spaarpot zouden doen. Herman en Leendert waren stik jaloers en wilden ook gaan zoeken maar dat vonden vader en moeder niet goed want het was ondertussen al donker.

Toen we uiteindelijk in bed lagen zei Minie dat ze wel iets wist om van het geld te kopen…. ze had gehoord dat je bij de galanteriewinkel een soort rollers kon kopen, waarmee je zelf krullen in je haar kon zetten. Ik vond dat weer echt iets voor Minie en was zelf nooit op die gedachte gekomen en zou ook zeker niet durven om het geld niet in mijn spaarpot te doen.

Je begrijpt dat ik de volgende dag op school mijn mond niet kon houden en na een poosje wist de hele school dat er in de bosjes langs de Middenduinerweg “een schat” gevonden was.

Die middag stopte er vlak voor we aan tafel gingen een koets met een groot zwart paard ervoor bij ons huis… Uit de koets kwam jonkheer Van Zuylen, die in het grote landhuis woonde aan de Middenduinerweg.

Voor hij bij de deur was, had vader de deur al geopend…. we kregen niet zo vaak hoog bezoek.

Het was natuurlijk niet beleefd wanneer wij als kinderen met onze neus er bij gingen staan… dat deed je niet.

Wel stonden we met onze oren wijd open achter de dichte deur naar de hal….”Ik heb vernomen dat u gisteren met een aantal kinderen geld heeft gevonden in een gedeelte van mijn bossen”, zei Van Zuylen.

“Dat geld is op mijn grond gevonden en is dus eigenlijk mijn eigendom” zei hij met luide stem “en ik zou het graag in ontvangst willen nemen…”

Nu hoorde ik vader hard lachen en hij begon te fluisteren….. ”Dat is toch zeker niet waar “ hoorden wij Van Zuylen zeggen.
“Ach man… denk eens goed na“ riep vader… ”ik heb alleen maar een grap uit willen halen met mijn dochters….. en heb dat geld natuurlijk eerst zelf daar verstopt.”

Nu had Van Zuylen door dat het verhaal over het gevonden geld toch anders in elkaar zat dan hij van zijn dochtertje, die bij ons op school zat, had gehoord.

Hij voelde zich beet genomen en wist met zijn houding niet goed raad….. ”als u maar weet dat ik dit helemaal geen leuke grap vind…. en dan te bedenken dat ik mijn bossen gratis voor iedereen openstel en dan gebeurt er zoiets”.

Bij het weggaan hoorde ik vader nog lachend zeggen: ”Heus… Van Zuylen… wanneer we weer geld vinden op jouw grond, komen we het meteen brengen hoor ”.

Minie en ik mochten het geld gewoon houden en Minie kocht natuurlijk toch stiekem de krulspelden.